2020 йил март ойи. Пандемия бошланиб, уйда ўтириб қолдик. Деразадан баҳор манзараларига қараб, аввал учратмаган бир ҳодисанинг гувоҳи бўлдим. Ҳар куни бир кампир чиқиб, қоғоз, бир марталик буюмлар, ниқоб, қўлқопларни кўчадан теради. Ахлатхонага олиб бориб ташлайди ва қаёққадир кетади. Бу ҳол кўп такрорланди. Дўконга турмуш ўртоғим чиқиб келади. Уларга шу онахонни кўриб қолсангиз огоҳлантиринг, бирор касал юқтириб олмасин, балки маош учун ишлар, унда қўлда олмасин, айтинг, ҳар ҳолда тиббиёт ходимисиз, дедим. Бир гал кўчага чиққанида ширкат раисини кўриб қолиб, шу момо ҳақида сўрабдилар. Ширкат раиси у аёл ақли заиф экани, лекин озодаликни севишини айтибди. Кўчада бир қоғоз тушиб қолса ҳам бориб олиб ташлаб кейин уйи деразасидан кўчани томоша қилар экан... 

Кейин ҳаммаси изга тушди. Биз ишга, болалар ўқишга чиқиб кетди. У момо ҳақида унутдик. Ҳозир кўчамизда ҳар нарса ётади, момо чиқмайди. Балки хастадир, балки... билмайман. 

Аммо ҳамма ҳам шунақа жинни бўлса, қани эди, деб ўйлайман. Кўчани йиғмаса ҳам, нарса ташламас эди...

Манзура ШАМС