Шайх Муҳаммад Ғаззолий раҳимаҳуллоҳ айтадилар:
Арақ ичишга одатланган бир йигитга: "Арақ ичишни ташла", дедим. У менга синиқлик билан боқди ва кўзлари ёшга тўлиб: " Менинг ҳақимга дуо қилинг!" деди.
У йигит ҳақида тафаккур қилдим, унга раҳмим келди. У Аллоҳга нисбатан ҳаддидан ошганлиги, Унга хилоф қилганлигидан маҳзун эди. Унда Аллоҳ билан сулҳ қилишга рағбат бор эди. Аммо у бу ишга мубтало бўлиб қолган эди. У офият қидириб уни топишда мендан ёрдам сўраётган эди.
Мен ўзимга ўзим дедим:
"Гоҳо менинг аҳволим бундан баттарроқ бўлади. Тўғри, мен арақ ичмаганман. Мен яшаб турган шароит буни нелигини билмайди. Аммо мен ғафлат шаробини кўп марта сипқориб, Роббим ва
Унинг амрларидан ғофил бўлганман. У ўзининг ожизлигидан йиғлаяпти. Мен ва мен кабилар нуқсонимизга йиғлаймизми?! Гоҳо нафсимизга алданиб қоламиз".
Кейин мендан арақни ташлаши учун дуо сўраётган йигитга қараб дедим:
"Кел иккаламиз биргаликда ўзимиз учун дуо қиламиз:
"Эй Роббимиз, биз нафсимизга зулм қилдик. Агар бизни мағфират қилиб бизга раҳм қилмасанг зиён кўргувчилардан бўлиб қоламиз!".
