Агар ўзингни даъватчи деб билсанг ва уламолар кийимини кийсанг, инсонларни даъват қилсанг-у ўзинг улар билан ёмон муомалада бўлсанг, улар молини есанг, ҳақларини инкор қилсанг, уларга нисбатан илон ва чаён йўлини тутсанг, ҳалол ва ҳаромга парво қилмай мол жамласанг, била туриб тойилган мансаб ва шуҳрат эгаларига қўшилсанг, уларни тойилганини била туриб улар олдида обрўга эга бўлиш учун, уларнинг эътиборини тортиш учун, разилона истакларинг рўёби учун улар билан ошно бўлсанг билгинки, сен фақат ўзингга ёмонлик қилмаяпсан, балки барча рисолатни гарданига олганларга, уламолар кийимини кийганларга, инсонлар наздида эса ўз динингга ёмонлик қилаяпсан. Сен Аллоҳни инсонларга ёмон кўрсатмоқдасан...

Шуни билгинки, инсонлар яқинда сени кирдикорларингни кашф қилишади. Қулоқларинг қоматга келади ҳали. Сен ҳали тўғрилаб оламан деб қилаётган жиноятларингни барча билади. Бу тажрибадан ўтган. 

Энг катта мусибат, бу қиёматда шарманда бўлишдир. У кунда бир нафс иккинчи нафсга фойда бера олмайди...

Васфий Абу Зайд