Бир куни Али ибн Абу Толиб розияллоҳу анҳу ёнидагиларлардан:
- Энг шижоатли ким? - деб сўради.
- Сиз, - дейишди улар.
- Албатта, - деди у киши. - Мен ким билан урушда юзма-юз келган бўлсам, уни мағлуб этганман. Лекин энг жасур киши Абу Бакр (розияллоҳу анҳу)дир.
Оллоҳга қасамки, Расулуллоҳ алайҳиссаломнинг Қурайшдан озор чеккан кунларини кўрганман. Ўшанда бир куни пайғамбаримизга ташланиб қолишди. Бири тортган... бири силтаган... "сенми ҳали илоҳларимизни битта илоҳга айлантирадиган?!" деб ура бошладилар.
Оллоҳга қасамки, уларга Абу Бакрдан бошқа ҳеч ким яқинлаша олмади. Абу Бакр эса, етиб боргунча бирини уриб, бирини эзиб, бирини силтаб борди. Ажратиб олар экан: "Бир одамни "Раббим Оллоҳ" дегани учун ҳам ўлдирасизми?!" деди.
Кейин Али розияллоҳу анҳу эгнидаги тўнининг барини кўтариб (юзига босиб) қаттиқ йиғлади, ҳатто соқоли ҳўл бўлиб кетди. Кейин деди:
- Худо ҳаққи, айтинглар: Фиръавн аҳли мўмини афзалми ёки Абу Бакр афзалми?
Одамлар сукут сақладилар.
Али ибн Абу Толиб сўзини давом эттириб шундай деди:
- Жавоб бермайсизми? Оллоҳга қасамки, Абу Бакр умрининг бир соати Фиръавн мўминининг бутун умридан афзал. У иймонини яшириб юрган эди, бу иймонини эълон қилди.
(Баззор, ал Муснад, 1/14).
Қуръони каримда иймони мақтаб келтирилган, яширин ҳолда келиб Мусо алайҳиссаломга ёрдам берган мўминга ишора. Қуръонда "Фиръавн аҳлидан бўлган иймонини яшириб юрган мўмин" деб таъриф этилган.
Сайфуллоҳ Носир
